impugno

impugno ( inp- ), āvi, ātum, 1, v. a. [in-pugno], to fight against a person or thing, to attack, assail (class.; esp. in the transf. and trop. signif.; cf.: invado, opprimo, aggredior, adorior).

I.

Lit., in the milit. sphere:

terga hostium,

Liv. 3, 70, 4:

Syracusae a cive impugnatae sunt (for which, shortly after, oppugnari),

Just. 22, 2. — Absol.: nostri redintegratis viribus acrius impugnare coeperunt, * Caes. B. G. 3, 26, 4; Just. 38, 4.—

II.

Transf., beyond the milit. sphere, to attack, assail, oppose, impugn:

qui (Scaurus) tametsi a principio acerrime regem (Jugurtham) impugnaverat, tamen, etc.,

Sall. J. 29, 2:

cujus vel praecipua opera Bibulum impugnaverat,

Suet. Caes. 21; Cic. Fam. 3, 12, 1:

veneficiis et devotionibus impugnari,

Suet. Calig. 3:

saepe quae in aliis litibus impugnarunt actores causarum, eadem in aliis defendunt,

Quint. 2, 17, 40:

filii caput palam,

id. 11, 1, 62: dignitatem alicujus, Cic. Fragm. ap. Non. 439, 3; Hirt. B. G. 8, 53, 1:

sententiam,

Tac. H. 4, 8:

meritum et fidem,

Ov. M. 5, 151:

finitionem alterius,

Quint. 7, 3, 22:

nostra,

Hor. Ep. 2, 1, 89; Quint. 4, 1, 14. — Absol.:

cum illis id tempus impugnandi detur,

Cic. Quint. 2, 8.